sadece galatasaray'ın yapabileceği onurlu bir duruştu. her fırsatta 'havuzdan çıkarız' diyenlere ders niteliğindedir.
(bkz: tarihte bugün)
---
alıntı ---
şimdi kardeşlerimin anlamadığı bir nokta var. önünüzde bir uçurum var. 2.5 metre ilerinizde de uçurum bitip başka bir tepenin zemini başlıyor. eğer yerinizde kalırsanız ardınızdan gelen lavların altında kalıp öleceksiniz. giyotinin bıçağının düştükten sonra kurbanını öldüreceği ne kadar kesinse sizin de yerinizde durduğunuzda öleceğiniz o kadar kesin. bunu biliyorsunuz. tek şansınız karşıya atlamayı denemek. ama beceremezseniz de uçurumdan aşağıya düşüp parçalanarak öleceksiniz. bu durumda düşerim korkusuyla karşıya atlamamayı mı tercih edersiniz? tabii ki de hayır. çünkü zaten atlamazsanız yüzde yüz öleceksiniz. atlarsanız ise yüzde 1 de olsa yaşama şansınız var. yani aklı başında hiçbir insan o atlayıştan kaçınmaz de me? o atlayışı yapmıyorsa düşmekten korktuğu için değil ölümü tercih ettiğindendir. peki neden ölümü tercih edebilir bu kişi? önünde sonsuz sayıda uçurum daha olduğu bilgisine sahipse kurtuluşu ölümde bulabilir mesela. atlamayı başardıkça yeni bir uçurumla karşılaşacak. ne kadar çok atlarsa atlasın her zaman yapacağı bir atlayış daha olacak. eğer ölürse lanet bitecek ve belki de bu kişi çektiği çilelerin hatrına cennete gidecek. ünal aysal atlayış yapmayı denemedi. deneseydi belki de karşıya ulaşabilirdi. yani belki de fenerbahçe'yi yenebilirdik. yüzde 50 de olsa yüzde 1 de olsa bu ihtimal vardı. ama o yerinde kalıp şampiyonluğu kaybetmeyi seçti. korkaklığın bu durumla hiçbir ilgisi olmadığını az önce anlattıklarımla kanıtlamıştım. ölüm ancak ölümden daha kötüsü varsa tercih edilebilir. ünal aysal sonsuz döngü lanetinden kurtulmak için atlamamayı seçti. o sezon sonu yaşadıklarını kabullenip maça çıksaydı diğer sezon da aynı şeyleri yaşadığında yine çıkacaktı. bu şekilde bir şeyleri değiştirmesi mümkün değildi. yani "hehe yenilmekten korktu kaçtı" lık bir durum söz konusu bile
değil.
---
alıntı ---